Dit is niet meer leuk. De stenen piste richting Zagora.
Wat een ellende was dat.
Kijk uit, links een steen, kijk uit rechts een steen. Om de haverklap dreunde het chassis van Addax. Wat een klappers kreeg Addax. De banden van Addax heb ik op twee bar gezet.
Hierna hebben wij nog ongeveer 50 kilometer "wasbord" gekregen.
Dit was een ultieme test voor Addax om te kijken of alles wel vast zit.
Als een volledig Parkinson patiënt stapte ik in Zagora uit de auto.
Ik ben tegen mijn fysieke grens gelopen.
Onnodig te vertellen dat wij ook deze dag geen lunch genoten hebben.
Volledig in een identiteitscrisis wankelde ik het hotel binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten