Criée Berbère

Graag wilden wij nog naar de Criée Berbère, een Berber-markt. Hier kan je tapijten kopen.

Kom laten wij daar naar binnen gaan. Het duurde niet lang of wij hadden een verkoper in ons nek hangen. Is dit niet mooi is dat niet mooi ? Wij vertelden de man wat te willen rondkijken. Dit was goed. Hij gebood ons te gaan zitten. Vervolgens knipte hij met zijn vingers. Hierop verscheen een andere man ten tonele. Uit zijn woorden begreep ik het volgende: " Laat deze klanten onze tapijten zien en snel opschieten." Het ene tapijt na het andere verscheen aan onze voeten. De man beulde zich af. Uit alle stapels tapijten werd er wel een gehaald. Binnen een half uur lagen de stapels tapijten op elkaar. Het zweet gutste van de man af. De door ons afgekeurde tapijten moest de man weer opruimen. Wij kregen nu de vraag welk tapijt wij mooi vonden. Wij wezen er een paar aan. Wij kregen een hartaanval toen wij de prijs hoorden. Toen begon het spel. Een kan thee werd aangerukt. Binnen drie kwartier onderhandelen hadden wij de prijs aardig naar beneden. Dit was nog steeds niet naar ons zin. De verkoper stak een verhaal af. Aan dit tapijt heeft een Berberfamilie maanden aan gewerkt etc. Die mensen moeten toch ook leven.

Hierop wees ik de man op een weeffout. Het leek wel of ik het in Keulen hoorde donderen. Dit was het teken van de familie die het tapijt had gemaakt. Het is voor het "boze oog". Dit om bezweringen te voorkomen. Zo hoor je kennelijk een Marokkaanse moeder nooit vertellen dat ze een mooie baby heeft want teveel schoonheid of geluk trekt het boze oog aan. In het mooiste kleed zit altijd een oneffenheidje en daarom weven de Berbers er traditioneel er eentje in.

De prijs zakte per kwartier. Na ruim anderhalf uur onderhandelen zaten wij kennelijk op de bodem van de verkoper. Een tweede kan met thee werd aangerukt. Het was take it or leave it.

Wij hadden ons ultime wapen ( het weglopen uit de winkel ) nog niet ingezet.
Wij deden ons laatste bod. Nee, dat was absoluut onmogelijk. Het is een tapijt geweven met kamelenhaar en is aan twee kanten bruikbaar etc. Je moet de Berberfamilie toch ook wat gunnen, bla, bla.

Hierop trokken wij onze stoute schoenen aan en verlieten de winkel in de hoop dat de verkoper wel achter ons aan zou komen. ( tip van Gert )

Buiten hebben Lida en ik zogenaamd discussierend gewacht en ja, hoor de verkoper kwam er aan.

Het tapijt werd door ons gekocht. Vervolgens gaf hij drie mensen de opdracht om het tapijt af te werken. In de tussentijd spraken wij met het personeel. Inderdaad een tapijt weven doe je niet een, twee, drie.

Wij zijn benieuwd hoe de warme kleuren in ons huis zullen staan.

Tegen sluitingstijd verlieten wij de zaak met een tapijt rijker.