Zand - Stof

Gisterenavond keek ik naar "Grenzeloos Verliefd" dit is een realityprogramma waarbij tien vrouwen worden gevolgd. Zij laten Nederland achter zich met de intentie zich voorgoed bij hun grote liefde in het buitenland te vestigen. In dit programma is een Nederlandse vrouw verliefd geworden op een Marrokkaan, die uit de woestijn komt. In het programma zag je hen door Zagora lopen. In het huis werd een konstante strijd geleverd tegen het stof/zand. Gelijk moest ik aan onze eigen zandstormen denken. Ivo had namelijk als enige een stofbril. Het zand kwam bij mij letterlijk de oren uit. ! Ik voel het zand nog in mijn mond. Bij de volgende Raid gaat een stofbril met een mondkapje mee ! Dit staat nu op mijn lijst met stip genoteerd.

Overigens ben ik reuze benieuwd hoe het met deze liefde afloopt. Op zich is het rijden van een 2CV Raid al een ultieme relatietest. Twijfel je aan je relatie ? Schrijf je in en trek zelf de conclusie.

Op de foto zie je "wat" stof. Mag jij de tandenborstel van je partner lenen ?

Uitmesten

Er lijkt geen beginnen aan. Heel het interieur van Addax zit onder het stof en de bagger. Proefondervindelijk is gebleken dat Addax niet "waterproof" is. De drap van de rivieren, hoewel opgedroogd, zat nog onder de voorstoelen. Eerst maar de boel leeg maken. Automatisch loop ik tegen "problemen" aan. Eigenlijk hele kleine dingen die voor verbetering vatbaar zijn. Om een simpel dingetje te noemen: de "toiletrol-automaat". Wij hadden een toiletrol aan een touwtje hangen. Deze rol draaide niet mee. Bijzonder lastig. Vandaag heb ik dit verholpen met een stukje electriciteitsbuis. Nu draait de rol als een tierelier.

Dit is o zo makkelijk voor het controleren van het oliepijl, cleanen van de voorruit, snuiten van je neus etc. en niet te vergeten een heerlijke sanitaire ontspanning in de woestijn.

Om de wereldmeeting in Frankrijk alvast te promoten heb ik alvast een link op mijn blog gezet.

In de tussentijd ga ik verder met de verbeteringen. Ik heb nog een heel lijstje om ze af te handelen. Heel veel dingen houden wij erin. Bijvoorbeeld ons inpaksysteem. Geen dozen maar tassen. Heerlijke flexibele units.Aan de andere kant merk ik kritisch op dat wij nog weinig gebruik maken van de "interne" mogelijkheden. Het gebruik van de rolkooi. Je kan hier ook alles aan hangen.

Morgen gaan wij de geleende navigatieapparatuur terugbrengen naar Edwin.

Afscheid

Op de boot werd een en ander na geëvalueerd. Een team heeft het opgegeven en een ander team heeft het door technische problemen niet gered. Zowaar geen slecht resultaat. Op het dek werden nieuwe plannen gesmeed. Veel leuke plannen kwamen naar voren. Wij zijn in ieder geval bijzonder geïnteresseerd.

Terugkijkende kunnen wij vaststellen dat Addax zijn vuurdoop met succes heeft doorstaan en hiervoor hebben wij het gedaan.
Saillant detail: Ik was de oudste deelnemer. ;-)

Enne dit was beslist niet de laatste Raid die wij gereden hebben !

Tanger

Kilometers maken roept Gert. Wij moeten op tijd de boot naar Barcelona halen. De laatste dirhams werden uitgegeven aan benzine en aan andere goedkope spullen.

Wij waren op tijd in de haven. Het laatste team werd door de 4X4 van Frank getrokken. Deze geit/eend kon niet meer op tijd gerepareerd worden.

In het zicht van de haven reed Frederik mogelijk door de laaghangende zon in een open rioolput. Dit met als resultaat een kapotte benzineleiding en een stofhoes. Hierna begonnen de douaneformaliteiten. Hier zal ik mij maar niet over uitweiden. Dit heeft ruim een halve dag geduurd.!

Source de l'Om-er-Rbia

Het is gedaan met ons dagje vrij. Gert "joeg" ons via de Midden Atlas naar boven. Wij moesten kilometers maken om naar boven te trekken.

Hier staat Addax weer in een totaal ander landschap. Midden in de bossen. In deze bossen zouden zich apen bevinden. Voorheen had hier een dierentuin gezeten maar veel dieren hebben middels een gat in de omheining hun toevlucht elders gezocht. Net toen wij onze tent wilden opzetten werden wij door het keukenteam teruggefloten. De boswachter had kamperen in de natuur verboden. Toevallig (?) stonden wij op het jachtterrein van de koning. Wij moesten "opzouten".

Inmiddels was het donker geworden. Gert ging met de boswachter een nieuwe lokatie zoeken.

Deze werd een kilometer verderop gevonden. Al gauw werd een kampvuur met bijbehorende barbeque georganiseerd. Op een gegeven moment barste ik van de kou. Hoe kan dat nou in Marokko ? Gert had aan een ieder gevraagd om de foto's van Marokko ter beschikking te stellen. Deze werden op een geïmproviseerd doek gepresenteerd. Eerst stonden wij stil bij de foto's in de woestijn. ( het verstrooien van de as van Brigitte ). Hierna was het dikke pret. Gert liet zijn avonturen in de woestijn zien. Al met al werd het weer laat. Gelukkig had Lida de slaapzakken aan elkaar geritst. Ik had het niet meer van de kou.

De rollen zijn nu omgedraaid :-)

Criée Berbère

Graag wilden wij nog naar de Criée Berbère, een Berber-markt. Hier kan je tapijten kopen.

Kom laten wij daar naar binnen gaan. Het duurde niet lang of wij hadden een verkoper in ons nek hangen. Is dit niet mooi is dat niet mooi ? Wij vertelden de man wat te willen rondkijken. Dit was goed. Hij gebood ons te gaan zitten. Vervolgens knipte hij met zijn vingers. Hierop verscheen een andere man ten tonele. Uit zijn woorden begreep ik het volgende: " Laat deze klanten onze tapijten zien en snel opschieten." Het ene tapijt na het andere verscheen aan onze voeten. De man beulde zich af. Uit alle stapels tapijten werd er wel een gehaald. Binnen een half uur lagen de stapels tapijten op elkaar. Het zweet gutste van de man af. De door ons afgekeurde tapijten moest de man weer opruimen. Wij kregen nu de vraag welk tapijt wij mooi vonden. Wij wezen er een paar aan. Wij kregen een hartaanval toen wij de prijs hoorden. Toen begon het spel. Een kan thee werd aangerukt. Binnen drie kwartier onderhandelen hadden wij de prijs aardig naar beneden. Dit was nog steeds niet naar ons zin. De verkoper stak een verhaal af. Aan dit tapijt heeft een Berberfamilie maanden aan gewerkt etc. Die mensen moeten toch ook leven.

Hierop wees ik de man op een weeffout. Het leek wel of ik het in Keulen hoorde donderen. Dit was het teken van de familie die het tapijt had gemaakt. Het is voor het "boze oog". Dit om bezweringen te voorkomen. Zo hoor je kennelijk een Marokkaanse moeder nooit vertellen dat ze een mooie baby heeft want teveel schoonheid of geluk trekt het boze oog aan. In het mooiste kleed zit altijd een oneffenheidje en daarom weven de Berbers er traditioneel er eentje in.

De prijs zakte per kwartier. Na ruim anderhalf uur onderhandelen zaten wij kennelijk op de bodem van de verkoper. Een tweede kan met thee werd aangerukt. Het was take it or leave it.

Wij hadden ons ultime wapen ( het weglopen uit de winkel ) nog niet ingezet.
Wij deden ons laatste bod. Nee, dat was absoluut onmogelijk. Het is een tapijt geweven met kamelenhaar en is aan twee kanten bruikbaar etc. Je moet de Berberfamilie toch ook wat gunnen, bla, bla.

Hierop trokken wij onze stoute schoenen aan en verlieten de winkel in de hoop dat de verkoper wel achter ons aan zou komen. ( tip van Gert )

Buiten hebben Lida en ik zogenaamd discussierend gewacht en ja, hoor de verkoper kwam er aan.

Het tapijt werd door ons gekocht. Vervolgens gaf hij drie mensen de opdracht om het tapijt af te werken. In de tussentijd spraken wij met het personeel. Inderdaad een tapijt weven doe je niet een, twee, drie.

Wij zijn benieuwd hoe de warme kleuren in ons huis zullen staan.

Tegen sluitingstijd verlieten wij de zaak met een tapijt rijker.

Jardin Majorelle

De keus was niet moeilijk. Wij besloten een bezoek te brengen aan de indrukwekkende tuin ( Jardin Majorelle ), die tussen 1922 en 1962 werd aangelegd door de Franse schilder Jacques Majorelle. Tegen een achtergrond van kobaltblauwe muren creëerde hij een fabuleuze, ongewone tuin met cactussen, reuzenbamboes en palmen. Deze tuin werd later door de buurman, de Franse modeontwerper Yves Saint Laurent, gekocht.
Mooi zijn de tegenstellingen. Vooral de indringende kleuren. ( kobaltblauw en "verkeersgeel")
Helaas mocht Addax de tuin niet in. Dit zou wel een mooi plaatje opleveren ;-)
Op het terras in de tuin hebben wij een heerlijke bak Arabische koffie gedronken.
In de op het terrein aanwezige boutique hebben wij nog even naar kleding gekeken.
Dit viel buiten ons budget.
De prijzen zijn bijzonder westers, echte Yves Saint Laurent prijzen.
Zonde om met deze kleren onder de auto te liggen.

Marrakech deel II

Onder een "zonneluifel" zet Lida wat steekwoorden op de computer. Wij beleven zoveel avonturen. Het "zonneluifeltje" is door Lida gemaakt in het geval dat er reparaties in de volle zon gedaan moeten worden. Tot op heden zijn wij hiervan verstoken. Wij hebben zelfs nog geen enkele lekke band gehad. Even afkloppen.

Wij gaan nu de dagindeling doen. Wat gaan wij wel en wat gaan wij niet in Marrakech bekijken.

Marrakech

Op naar Marrakech !. Via een zeer kronkelige weg, waarbij de landschappen telkens van kleur veranderden, komen wij weer in de bewoonde wereld. Langs de weg stonden tientallen verkopers met gekleurde kristallen en fossielen. Alvorens naar de camping te rijden besloten wij de nodige boodschappen te doen bij de Metro. De Metro kan je het best vergelijken met onze Makro. Precies hetzelfde. Alhier hebben wij bier en Marokkaanse wijntjes ingeslagen. Omstreeks 17:00 uur kwamen bij de camping. Hier was een zwembad, een bubbelbad (spa) en nog meer Westerse dingen. De afspraak werd gemaakt om 's-avonds met z'n allen Marrakech in te trekken. Alvorens met de taxi te gaan kregen wij nog wat instructies van Gert. Deze instructies gingen over het afdingen bij de taxi en de prijs. 's-Nachts is de prijs van de taxi duurder.
Eenmaal op de Djemaa el Fna, een van de meest bijzondere ontmoetingsplaatsen ter wereld en het hart van de stad, vond ik de drukte nogal meevallen. Er was nogal wat plek op het plein over.
Het was wel een gezellige bedoeling. Het is kakofonie van geluiden, geuren en licht. Bij een van de vele kraampjes gingen wij zitten. Hier heb ik heerlijke sardientjes gegeten met vers geperst sinaasappelsap. Sommige onder ons zochten kandidaten om schapenhersens te eten. Dit hebben wij maar afgeslagen. Na het eten scheidde de groep zich. Het merendeel ging nog "even" stappen in de plaatselijke discotheken. Wij zijn vervolgens met de taxi teruggereden. Op de camping heeft ons groepje nog twee flessen wijn soldaat gemaakt. Met pijn in de buik van het lachen zijn wij gaan slapen. Morgen kunnen wij uitslapen en zijn wij de gehele dag vrij om te doen en te laten wat wij willen.

Ait-Benhaddou

Gert laat ons het spoor volgen van de handelskaravanen. Het is adembenemend. Wij zien mooie dieprode huizen. Deze worden gemaakt van pisé (modderklei) uit de rivierbedding.
Gaaf om al die Berber-huisjes te zien.
Wij voelen ons bevoorrecht om dit alles te mogen zien. Het is zonder meer een spectaculaire omgeving.

Dadelpalm

Ja, deze palmbomen hebben wij in Nederland niet. Dit is een dadelpalm. Op de plaatselijke markt zag ik tientallen verschillende dadels liggen. Tijd om hier een studie van te maken had ik niet. Wel weet ik dat de ene dadel anders smaakt dan de andere. Vanaf de weg of wat daarvoor moet doorgaan zag ik echte giganten. Sommige bomen kunnen wel 150 jaar fruit geven.

Deze dadels zijn ook onmisbaar in de Marokkaanse keuken.

Culinaire reis.

Hoe krijgen die Marokkanen dat toch voor elkaar. Zij toveren de lekkerste dingen in zo'n stenen bak die op houtskool gestookt wordt. Telkens worden mijn smaakpapillen verrast door de Tajine. Geen enkele Tajine smaakt het zelfde. Lida is even gaan kijken hoe een en ander in zijn werk ging. Nee, dit is thuis niet na te maken. De overheerlijke kruiden ontbreken. Daar zit natuurlijk het geheim van de chef in. Zo is dat ook met de couscous.

Om het keukenteam, Bennie en Daisy met Bart en Dyana, te ontlasten werd er ook "buiten de deur" gegeten. Zelf vonden wij het razend knap van het team om elke dag iets anders te koken.

Onze complimenten gaan dan ook uit naar het keukenteam.
Het team dat rechts naast mij zit heeft de handdoek in de ring gegooid. Zij zijn met achterlating van hun eend met het vliegtuig vertrokken richting België.

Atlas Studio's

De Atlas Studio's hebben in Ouarzazate de reputatie van het Hollywood in de woestijn. Talrijke films waaronder de Gladiator zijn hier opgenomen. Addax is op een set aan het solliciteren voor een filmrol.
Zelf had ik nog even het idee om het houten geval achter op mijn trekhaak te zetten maar het zag er te gammel uit.
Met pijn en moeite kon ik Addax uit dit pretpark krijgen.
Wij moeten opschieten om de weg weer terug te vinden. Het wordt snel donker in Marokko.
Eigenlijk mogen wij hier niet komen.

Garage

Vandaag besluit ik een bezoek te brengen aan een garagist. Wij wilden de plaatselijke bevolking een economische boost geven. Als een volleerd onderhandelaar wachtte ik op de thee.

Deze werd niet geschonken. Vervolgens vroeg ik of de motorolie gewisseld kon worden. Ja was het antwoord. Nu kwam de hamvraag: "Wat gaat dat kosten?" Er werden wat prijzen op de grond geschreven. Uiteindelijk hadden wij een deal. Uit de gebaren van de man begreep ik dat ik de olie moest leveren. Ik probeerde de man uit te leggen dat ik deze niet had. Hij had toch een mooie zwarte smeerkuil ! Waar komt die troep anders vandaan?

Gelukkig kende hij iemand in het dorp die olie verkocht. De hulp wees mij de weg. Eenmaal bij de "importeur" gekomen ging ik op mijn gemak zitten. Ook hier kreeg ik geen thee. Zijn prijs stond vast. Dat was voor mij de eerste keer in Marokko dat iets vast ligt. De importeur liet mij de prijs zien. Eigenlijk had ik wel zin in een potje onderhandelen maar de prijs lag aanzienlijk lager dan in Nederland. Tevens was de olie API gekeurd en zat in een fabrieksmatige fles. Met andere woorden: Doe maar. Terug bij de smeerkuil/garage gekomen wilde ik verder onderhandelen. Uiteindelijk kwam er een leuke prijs uit. Hij zou tevens de velgen uitslaan. Eerlijk is eerlijk, dit heeft hij keurig gedaan.

Al met al was iedereen tevreden.

Tip II van David

David van de Desert Duck had nog een tweede tip. Gebruik de bobine van een Harley Davidson. Dit is kennelijk een beproefd concept en al een tijdje op de markt. Op meetings kan je deze kopen.
Zelf ben ik ook te spreken over de electronische bobine van Der Franzose.
Tot op heden heeft deze mij niet in de steek gelaten.
Tijdens de Raid Marocco heeft de "bobijn" voor sommige deelnemers veel ellende gezorgd.
Bijvoorbeeld: Je denkt dat de carburateur geen benzine krijgt, de bougies zijn droog, je maakt alles schoon, je controleert de benzinepomp en uiteindelijk is het de "nieuwe bobijn"

Tip van David

Bij de ervaren Raid rijders zag ik iets opmerkelijks. David maakte mij hierop opmerkzaam.

Zij hadden het ventilator gaasje met behulp van wat busjes iets verder van de windtunnel gezet.

Het water kon nu gemakkelijker weg. Tevens maakten zij gebruik van een zachter soort plastic ventilator. De witte van Addax was veel te hard en ondeugdelijk. Deze komt uit Argentinië.

Schade

Dat ziet er niet goed uit.

De ventilator is helemaal weggeslagen. Addax wilde niet starten.

Hierop maar de boel maar los gemaakt. Met behulp van mijn compressortje heb ik het onstekingshuis droog geblazen. Hierna startte Addax weer als vanouds.

Diverse velgen van Addax hadden aardige gebruikerssporen. Vanaf de buitenkant kon ik de binnenband zien zitten.
Tijdens het peilen van de olie zag ik grijze drap op de peilstok zitten. Kennelijk was er water bij de olie gekomen.
Lida en ik besloten niet verder te rijden.

Ouarzazate

Opnieuw heerlijk buiten geslapen.

Gert had aangegeven dat wij zes bruggen zouden tegenkomen waarvan er 5 waren ingestort. Dit gaf kennelijk geen problemen omdat er wel een weg door de rivierbedding zou zijn gemaakt. Als er niet teveel water in de rivier zou staan zou dat geen enkel probleem zijn. Het water in de rivier kan namelijk plotseling snel stijgen als er maar een beetje regen valt. Het water kan eigenlijk nergens anders heen. De grond is zo hard dat het daar niet in kan zakken.

Waauw, weer zo'n schitterende piste. Het lijkt wel of je telkens een nieuw landschap inrijdt.Nu heb ik even het gevoel dat ik bij de Grand Canyon sta. Wat ben ik blij dat ik B gezegd heb.

Bij het einde ondervonden wij wat problemen. Wij stonden voor een te diepe greppel.

Deze greppel hebben wij opgevuld met stenen. Inmiddels bleek dat het veel te koud was. De bankjes van de catering waaiden weg.

Iedereen zat te bibberen dus Gert had geregeld dat wij naar een hotel in Ait-Benhaddou konden.

Inmiddels was het donker geworden.

Toen stonden wij plotseling voor een rivier die toch wel net onder de knie diep was. Elke eend moest hier door. Lida heeft zich ten koste van Addax opgeofferd. Om gewicht te besparen is zij door de rivier gewaad.

Enkele eendjes haalden het wel en sommige, waaronder Addax, haalden het niet. Addax wilde niet meer starten. Een 4X4 haalde Addax uit de rivier en vervolgens stonden wij voor een tweede nog diepere rivier. Er was geen weg terug dus de 4X4 trok Addax daar ook maar weer door. Dit was een behoorlijke brede rivier. Dit kon niet de bedoeling zijn. Na overleg bleek dat wij de verkeerde rivier hadden genomen. De laatste moesten wij juist niet nemen.

Diverse eendjes, waaronder Addax werden aan elkaar geknoopt en met behulp van de terreinwagen van Frank op het droge geholpen.

Bij het hotel aangekomen sloegen wij onze tenten op het dakterras op.

Gezamelijk hebben wij in het hotel heerlijke tajine schotels met soep vooraf gegeten.

Hierna werd de film Prince of Persia gedraaid. Deze was eerder opgenomen in ditzelfde gebied. Wij herkenden delen van de film die wij die middag in het echt hebben gezien.

Omstreeks 24:00 uur viel de stroom uit. Het dorpje zat zonder stroom.

Tissint

Wat heb ik mij voor niets druk gemaakt.

Deze piste is een eitje. Ik dacht dat wij door rivierbeddingen moesten rijden.

Het tegendeel bleek waar. De piste was wonderschoon. Ik had het gevoel in een soort maanlandschap te rijden.
Kennelijk had een groep motorrijders een gedeelte van onze route in hun programma staan.

Wij kwamen ze een paar keer tegen. Al snel haakten zij door het slechte wegdek af.

Hier heb ik mijn mooiste zonsondergang ooit gezien. Dit landschap is uitermate geschikt voor een sciencefiction film.

Lida heeft prachtige foto's gemaakt van deze omgeving.

In een woord: "Uniek".

Zagora

Als je toch in Zagora staat moet je bij het bekendste bordje ( 52 dagen op een kameel naar Timboektoe ) zijn geweest. Hier staan Addax en Bollie gebroederlijk bij elkaar.
Zelf ben ik nog naar de route voor morgen aan het kijken. Weer een stenen piste.
Het door Gert geroemde viersterren hotel deed geen goed aan mijn humeur.
In de slaapkamer hing een rioollucht. Deze kwam uit de wasbak en de douche.
Trouwens van een heerlijk douche konden wij niet spreken. Er kwam een pisstraaltje uit de kop. Net genoeg om je handen te wassen. Ondanks dat onze kamer airco had was het buiten koeler.
Ik was voornemens om de handdoek in de ring te gooien.
Per slot van rekening heb ik geen afslankkuur geboekt.
Na intensief overleg tot in de nachtelijke uurtjes, de ober stuurde ons weg, besloten wij toch door te gaan. Dit onder de noemer: Wie A zegt moet ook B zeggen".

Sahara deel III

Dit is niet meer leuk.

De stenen piste richting Zagora.

Wat een ellende was dat.

Kijk uit, links een steen, kijk uit rechts een steen. Om de haverklap dreunde het chassis van Addax. Wat een klappers kreeg Addax. De banden van Addax heb ik op twee bar gezet.

Hierna hebben wij nog ongeveer 50 kilometer "wasbord" gekregen.

Dit was een ultieme test voor Addax om te kijken of alles wel vast zit.

Als een volledig Parkinson patiënt stapte ik in Zagora uit de auto.

Ik ben tegen mijn fysieke grens gelopen.

Onnodig te vertellen dat wij ook deze dag geen lunch genoten hebben.

Volledig in een identiteitscrisis wankelde ik het hotel binnen.

Basiskamp in Sahara

Op het basiskamp wordt druk gesleuteld. Het chassis van de auto van Herman is geplooid. Een ieder is druk bezig om de wagen weer klaar te krijgen voor de volgende rit.
De voorraad drank ( bier ) is op !
In het zuiden van Marokko is geen bier te verkrijgen (moslimland)
De laatste restjes sterke drank wordt gedeeld.

Sahara deel II

Daar sta je dan in de "middle of nowhere" Godsverlaten van een ieder. Blij met wat vastigheid onder de voeten/banden.

Linksachter

Rechtsachter

Linksvoor.

Dit geeft een indruk van de onmetelijke ruimte.

Op aanraden van Frank viel onze groep uit elkaar.

Dit bedoel ik nu met het afhankelijk zijn van een goede navigator.

Effe een windje en weg is het spoor.

Tig kilometer verderop trof ik wel een mobiel tankstation aan.

Gert raadde ons aan niet deze benzine te kopen. Gelukkig hadden wij twee volle jerrycans met benzine op voorraad.

Sahara

Wij krijgen een zandpiste riep Gert en dat hebben wij geweten ook. Dit was echt afzien. Het was rijden stilstaan en graven. Het schoot geen meter op. Het zweet liep met teugen uit mijn lichaam.

Op aanraden van Gert hebben wij 20 liter water meegenomen. Van de Camelback hebben wij dankbaar gebruik gemaakt.

Een ieder maakte de beginnersfout. Het niet aflaten van de banden.

Het was leuk om te zien wat voor een materiaal een ieder had meegenomen. Wij hadden bijvoorbeeld een rubberen mat terwijl Ludo de metalen planken van een archiefkast had meegenomen. Ivo en Jacky hadden mooie oprijplaten van de Gamma gekocht. Uiteindelijk funktioneerde alles.

Herhaalde malen vroeg ik mij af wat ik hier te zoeken had.
Voor hetzelfde geld had ik heerlijk op een terras kunnen zitten.

Overbodig te zeggen dat wij geen tijd hadden voor een lunch.

Tijdens deze rit komen de navigatiekunsten goed van pas. Hulde aan An, die ons precies om een duin leidde. Eigenlijk is de navigator de belangrijkste persoon.
Uitgewoond van het graven, duwen en trekken zijn wij gaan slapen onder de sterrenhemel.

Merzouga

"Op naar de duinen" roept Gert tijdens de briefing. Deze dag zou een speciale dag worden.

Alvorens de Sahara in te gaan werden sommige eendjes nog geprepareerd. De banden van Bollie werden voorzien van binnenbanden. Tijdens het het onderhandelen over de te betalen prijs nam ik plaats op een terras aan de overkant. Opeens stak een zandstorm op. Het leek wel mist. Wat een stoffige bedoeling is dit. Ik dacht nog even: "Je zou hier moeten leven". Om een lang verhaal kort te maken: "Het zand komt letterlijk je neus uit".

Op het terras zag ik een nieuw soort toerisme. "Dakkar vrachtwagens, woestijnmotoren, quads en motoren". Volgens ons wilde een ieder uit zijn dak gaan in het zand.

Op de camping gekomen was er een ceremonie. Gert en familie had de urn meegenomen om de as van Brigitte Tedesco uit te strooien op de Erg Chebbi-duinen. Hier is de hoogste duin van Marokko gelegen. Een "ere plekje" en terecht.

Tinerhir

Bij schemering zijn wij opgestaan. Vandaag hebben wij een piste van ongeveer 350 kilometer voor de boeg. Door het vele sturen en opletten op gaten, kuilen, stenen etc. in het wegdek hebben wij geen tijd om ons blog bij te werken. Volgens Gert zou de rit de moeite waard zijn.

De temperatuur in Marokko is voortreffelijk. Heerlijk in je T-shirt te lopen terwijl het in Nederland koud en guur is. Zie de strak blauwe lucht op de foto. De ezel staat in de volle zon.

Gert heeft geen woord gelogen. De landschappen blijven veranderen. Wij kijken onze ogen uit.

De uitzichten zijn ronduit spectaculair. Het is "kicken" om door de de prachtige "Todra Gorges" te rijden.

Geen wonder dat deze omgeving voor vele filmdoeleinden ( Lawrence dÁrabie ) gebruikt zijn.
Moe en voldaan bereikten wij dit keer bij daglicht de camping.

Boujad

Uitslapen, vergeet het maar !

Al vroeg hield Gert zijn briefing. Vandaag stond een afstand van maar liefst 400 kilometer op het programma. Er werd in verband met eventuele problemen geadviseerd in groepjes te rijden.

Wij reden op met Team Bollie, van Ludo en An, en het team van Ivo en Jacky.

Het laatste team had een handicap. Ivo had last van zijn blaas. Hij moest om de haverklap plassen. Dit zorgde voor enige vertraging. De gehele dag moesten wij doorrijden. Tijd voor een lunch zat er niet in.Tegen de avond bereikten wij Boujad. Hier hielden wij een bivak. Dit in een uniek stukje natuur.

Onder genot van een hapje en een drankje zaten wij bij een door ons aangelegd kampvuur.

Wat is dit toch genieten.

Tegen de morgen brandde het vuur nog :-)

Aankomst Tanger

Na zo'n 26 uur varen zijn wij in Tanger aangekomen. Op de boot hebben wij een ritueel aan douaneformaliteiten achter de rug. Addax moest worden ingevoerd middels een "declaration d'admission temporaire de moyens de transport".
Alles moest zeer nauwkeurig worden ingevuld om later problemen te voorkomen.
In Tanger was het zaak om zo snel mogelijk aan dirhams en benzine te komen. De eerste de beste betaalautomaat was leeg. Dan maar het centrum in. Wat ons opviel was dat Tanger best wel een mondaine havenstad was. De mensen waren goed gekleed. In het centrum werden wij vrolijk door schoolkinderen begroet.
Van Gert hadden wij de route gekregen naar een camping in Asilah. Deze route ging via de kust. Langs deze kust werd er volop gebouwd. Het ene ressort na het andere werd uit de grond gestampt. De prijzen van de appartementen vielen reuze mee. Voor 250.000 dirham kon men er eentje kopen. Niet slecht voor zo'n 25.000 euro.
Met behulp van de navigatie van de Nokia gelukte het ons Asilah te bereiken. De door Gert opgegeven coordinatoren bleken niet te kloppen. Op de camping, die aan de kust lag, hoorden wij van sommige deelnemers andere verhalen. Herman, die de achterzijde van zijn auto niet had afgesloten, werd al rijdend door de plaatselijke jeugd, een gereedschapskoffer weggenomen. Vanaf nu besluiten wij ook de portieren en achterklep af te sluiten.

Vertrek

Vanmorgen heb ik Addax uit de stalling gehaald. Dit was een parkeergarage met drie hoge schoorstenen. Altijd makkelijk bij het terugvinden. Addax startte als vanouds in een keer.
Op naar het coördinatiepunt van Gert.
Aldaar aangekomen zagen wij dat de karavaan vanuit Brussel gearriveerd was. Hier en daar werd er nog druk gesleuteld. Bij een Nederlandse eend was men ook druk bezig. De benzineleiding lekte. Het “lek” bevond zich precies boven de benzinetank. De mannen van de Bokkerijders waren er weer in geslaagd om een ieder in Barcelona te krijgen. In de tussentijd hield Lida zich bezig met het bestickeren van Addax.
Wij zagen veel nieuwe en oude bekenden. Even wat handen schudden en voorstellen. Een ieder had er veel zin in. Dat belooft wat.
　　

Om 10:00 uur gaf Gert het sein dat wij naar de ferry, Grandi Navi Veloci, moesten. Te 11.00 uur moesten wij ons, na 600 euro te hebben betaald, (dit is evenveel als 1 nachtje slapen in het Arts Hotel ) inchecken.
Wat ik eigenlijk niet van een Italiaanse reder verwachtte was dat de ferry exact om 14:00 uur vertrok.
Op dit moment “werk” ik aan mijn weblog vanuit een riante cabine met een eigen douche en niet onbelangrijk een eigen wc. Dat heeft Gert goed geregeld. Tevens kregen wij diverse maaltijd vouchers. Om 19:30 uur gaan wij met z’n allen eten en hierna zal de rest wel de nodige slaap in gaan halen.

Navigeren

Addax rijdt als een trein.
Gisteren hebben wij een e-mailbericht ontvangen van Gert. Morgenochtend worden wij in de haven, bij de Twin Towers, van Barcelona verwacht. ( N4123.166 E2 11.916 ) Hier is het Artshotel gevestigd. Dit is het hoogste hotel van Spanje. De goedkoopste kamer kostte 600 euro. Helaas gaat dit ons budget te boven.
Dankzij de navigatiekunsten van Lida en uiteraard de e-track van Edwin zijn wij al in deze stad. Onderweg heeft Lida veel met de e-track van Edwin geoefend. Het is leuk om in de bergen bijvoorbeeld de hoogte of de helling af te kunnen lezen.
Vanochtend is de karavaan met eenden vanuit Brussel vertrokken. Zij moeten binnen 24 uur de haven van Barcelona bereiken. Wij hopen dat een ieder een hele goede reis heeft.
Ondertussen gunnen wij Addax rust. Vandaag zijn wij begonnen met het verkennen van de stad Barcelona. Al lopend heb je meer oog voor detail. Het is een bijzonder levendige stad. De stad was zo levendig dat Lida tegen mij, al lopend op de La Ramba, zei: “Je bent op vakantie hoor” Op dat moment keek ik naar een tiental “Oost Europese” mannen. Hier zal ik mij maar niet verder over uitweiden. Per slot van rekening is het vakantie maar het blijft “leuk”om te zien. Een ieder heeft namelijk zijn eigen rol.

Nu wij toch in Barcelona zijn moesten wij natuurlijk een aubade brengen aan Christopher Columbus, “de meester” in het navigeren. Zijn monument staat aan het einde van de La Rambla bij de zee. Het monument is het grootste van de 64 monumenten in de wereld. Het monument in Barcelona is 60 meter hoog. Het leuke is dat je met de lift naar boven kunt. Je hebt dan een prachtig uitzicht.
Voor de statistici onder ons de vinger van Columbus is 50 centimeter lang en men heeft zeven jaar aan dit project gewerkt. De vraag hoeveel is het totaalgewicht stel ik wel een keer tijdens een puzzelrit :-)

This is the place to be.

Vanaf hier gaan wij morgen het zeegat verlaten richting Tanger ( Marokko )
Voor het eerst zetten wij de wekker.

Alvorens dat te doen gaan wij Spaans eten. Bij Lida staat Paella op het menu maar ik weet het nog niet.