Als je deze foto's ziet zou je denken van niet. Voor alle zekerheid heb ik vanochtend maar mijn wekker gezet. Ik moest nog namelijk langs het postkantoor om de schorsing van mijn kenteken af te halen. Toen ik bij 2CV Partners langs kwam was Marco al druk bezig met de bedrading.
Nadat alles "rollend" was gemaakt ging Addax op de hefbrug. Er moest "nieuw leven" in het blok worden geblazen. Addax kreeg als het ware een grote beurt. De eerste aanvang werd gemaakt met het verschonen van de carterolie. Een en al zwarte bagger kwam uit het blok. Voorzichtig werden de klepdeksels eraf gehaald. De binnenkant zat onder de grijze smurrie ( sludge ). Het was zo erg dat je de pakkingen met een beitel eraf moest tikken. Uiteraard stonden de kleppen niet goed. Deze werden dan ook gesteld. Hierna volgde het normale patroon.
De kachelslangen werden aangebracht en het einde kwam in zicht. Toen kwam de wet van Murphy in stelling. Het begon tegen te zitten. De stuurstang was tekort !! Zelfs een eenvoudig chokekabeltje was tekort, de stoelen van Interceptor pasten niet meer, door die "fijne rolkooi", tot op de ruitensproeier die na gemonteerd te zijn niet bleek te werken. Marco genoot. Zodra het tegenzit leefde hij als het ware op. Overal had hij wel een oplossing voor. Persoonlijk vond ik het bijzonder leuk sleutelen bij hem. Heerlijk te kunnen "graaien" in die overvloed van onderdelen. Al paste het ene boutje niet dan pak je toch een langer boutje. Dit was ook met de andere spullen. Ik heb nog geen lege accu van het gereedschap in mijn handen gehad. Zo kan ik nog wel even doorgaan maar voor mij is het nu weer nachtwerk, het is inmiddels 04.00 uur, geworden en ik sta dadelijk om 07.00 uur op om naar het keuringsstation te rijden.
Nadat alles "rollend" was gemaakt ging Addax op de hefbrug. Er moest "nieuw leven" in het blok worden geblazen. Addax kreeg als het ware een grote beurt. De eerste aanvang werd gemaakt met het verschonen van de carterolie. Een en al zwarte bagger kwam uit het blok. Voorzichtig werden de klepdeksels eraf gehaald. De binnenkant zat onder de grijze smurrie ( sludge ). Het was zo erg dat je de pakkingen met een beitel eraf moest tikken. Uiteraard stonden de kleppen niet goed. Deze werden dan ook gesteld. Hierna volgde het normale patroon.
De kachelslangen werden aangebracht en het einde kwam in zicht. Toen kwam de wet van Murphy in stelling. Het begon tegen te zitten. De stuurstang was tekort !! Zelfs een eenvoudig chokekabeltje was tekort, de stoelen van Interceptor pasten niet meer, door die "fijne rolkooi", tot op de ruitensproeier die na gemonteerd te zijn niet bleek te werken. Marco genoot. Zodra het tegenzit leefde hij als het ware op. Overal had hij wel een oplossing voor. Persoonlijk vond ik het bijzonder leuk sleutelen bij hem. Heerlijk te kunnen "graaien" in die overvloed van onderdelen. Al paste het ene boutje niet dan pak je toch een langer boutje. Dit was ook met de andere spullen. Ik heb nog geen lege accu van het gereedschap in mijn handen gehad. Zo kan ik nog wel even doorgaan maar voor mij is het nu weer nachtwerk, het is inmiddels 04.00 uur, geworden en ik sta dadelijk om 07.00 uur op om naar het keuringsstation te rijden.
Daar wordt uitgemaakt of ik met Addax naar Rochefort mag gaan.
Naar bed kan ik niet want ik stink als een bunzing en dat wil ik Lida niet aandoen.
Heerlijk een half uur in bad uitweken.
MAAR ADDAX STAAT VOOR DE DEUR !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten