In het plaatsje Liberec gaf Addax de brui eraan. Hij wilde niet meer rijden. Het toerental bleef rond de 2000 staan. Ik kon gas geven wat ik wilde maar Addax vertikte het om te rijden. Zelf dacht ik eerst aan een te hete bobine. Na een wissel bleek het euvel niet verholpen. Zou Addax voldoende benzine krijgen ? Bij het choken sloeg de motor af. Benzine voldoende. Wat mij wel opviel was dat de carburateur gloeiend heet was geworden. Opeens kwam er weer leven in Addax.
Op weg naar een restaurant in de vorm van een hyperboloïde van Karel Hubácek strandde Addax weer. Dit restaurant was via een kabelbaan te bereiken maar wij wilden toch met Addax hierheen rijden. Helaas was de weg hierna toe nog niet helemaal klaar. De Europeese Unie had voor deze weg geld gegeven maar daar had ik nu niets aan. Wederom was van al dat klimmen het motorcompartiment gloeiend heet geworden. Ik besloot de zijschermen van Addax af te halen. Na een pauze van ruim een uur wilde Addax eindelijk weer een beetje rijden. Stapvoets en Lida duwend ging Addax omhoog. Uiteindelijk heeft Addax de top gehaald maar vraag niet hoe.Eenmaal boven zagen wij het weer veranderen. De lucht werd pikzwart. Gelukkig was dit restaurant tevens een hotel. Eenmaal in het hotel brak het noodweer los. Best wel angstig op zo'n grote hoogte. Later hoorden wij dat er diverse doden zijn gevallen.
In de ochtend heb ik de carburateur nader bekeken. Ondertussen heeft Lida dit prachtige plaatje geschoten.
Er bleken wat stangetjes los te zitten. Deze hebben wij met ijzerdraad, afkomstig van een sluiting van een vuilniszak, provisorisch vast gezet.
Als aandenken voor zijn eerste beklimming heeft Addax dit schildje gekregen. Deze wordt later op de rolkooi bevestigd.
Is weer eens wat anders dan op een wandelstok :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten