Alive and kicking

Wie kent de e-mails niet ?
Vaak wordt mijn hulp ingeroepen om bankgegevens te verstrekken. De ene keer door een zekere Raymond Lee Wing Hung, een bankdirecteur, die “opgescheept” zit met 30,5 miljoen Amerikaanse dollars van een klant die tijdens de Tsunami is overleden. Hij wil namelijk zijn leven op het spel zetten om mij 20 % commissie te betalen. Dan hebben wij de voorzitter van een Nigeriaanse oliemaatschappij ( NNPC ), die 18,5 miljoen dollar wil veilig stellen in verband met het onstabiele politieke klimaat in Afrika of de medewerker van de diamant mijnen in Sierra Leone.

Van de week kreeg ik, mogelijk naar aanleiding van mijn advertentie op internet, deze e-mail:

I am Brian Cohen from Canada,i came across your advert on websitethat you are in need of the above subject stated,i just want to usedthis little words of mine to let you know that i have it for sale,andstill in a good condition, if you need some pics of the item i cansend them to you once i heard from you so we can bargain price and iwill need your complete address for shipping purpose, please i onlyneed a serious buyer and i do accept check payment ,internationalmoney order and western union money transfer,MoneyGram money Transferand paypal and also let me know what method of payment you prefer..Youcan call me on +12374057349 or send me an email for furtherdiscussion

Ik moet toegeven in eerste instantie was ik best nieuwsgierig. Uit ervaring wist ik dat in Canada veel eendjes rijden maar bij het bekijken van zijn e-mailadres, brian.cohn51@yahoo.com ,werd ik even niet goed. Deze man lijdt aan een dissociatieve identiteitsstoornis.
De ene keer heet hij Charles Wallace, dan weer Zamira Allen of Phil Brown etc.
Het “grappige” van deze man is dat hij ook kontakt zoekt met mensen uit mijn omgeving.
Hij vertelt dan dat ik in een buitenlands ziekenhuis lig en dringend geld nodig heb.

Voor alle goede orde: We are alive and kicking.

Genieten

Alhoewel wij weer aan het werk zijn willen wij toch het vakantiegevoel blijven vasthouden.

Van de week had ik bij Alfred van de Eendenwacht te Vlaardingen twee versnellingsbakken opgehaald.

In verband met het mooie weer besloten wij deze versnellingsbakken, waaronder de versnellingsbak van Herr Maurice, naar Produck te brengen.

Wij waren amper Monster uit of de kilometerteller begaf het. Wel hoorden wij "iets" onder het dashboard ratelen.

Wij waren voornemens om het benzineverbruik met de nieuwe versnellingsbak van Produck te vergelijken. Vandaag zou het er niet van komen.

Tijdens de rit door de Veluwe begon Addax weer aan zijn hobby. Het verzamelen van zoveel mogelijk insecten.

Wij genoten van een tussenstop bij een wegrestaurant in Woudenberg. Bij de kassa stond een bordje dat ANWB-leden een korting van 10 % kregen. Dat was mooi meegenomen.

Bij Produck hebben wij alles keurig netjes onder een zeiltje gelegd.

Vervolgens heeft Lida het stuur van Addax overgenomen. Op voorhand zeg ik maar dat het lastig rijden is zonder kilometerteller :-)
Eenmaal thuis heb ik de kabel van de kilometerteller weer in het dashboard gemonteerd.

Cursus Entomologie

Naar aanleiding van ons bezoek aan het Koninklijk Museum voor Midden Afrika in Tervuren besloot ik de insecten die Addax tijdens de rit had "aangereden" nader te bestuderen. Uit het grillegaasje plukte ik maar liefst 19 wespen en 6 bijen. De rest was door mij niet meer te achterhalen. Op de voorschermen zag ik alleen maar vieze troep. Ik besloot mijn cursus Entomologie acuut te stoppen en aan de schoonmaak te beginnen.

Eerder had ik al een beginnetje gemaakt met het verwijderen van de modder, afkomstig van het nationale park in Tjechië. De schade is gelukkig beperkt gebleven. Je kan nu aan de onderkant van het chassis zien dat Addax begint te leven. Er zijn beslist nog wat aanpassingen, waaronder de bescherming van de schokbrekers, nodig. Het minst erg was een gescheurde spatlap.

KNO arts

Vandaag is Addax naar de KNO-arts ( 2CV PartnerS ) gegaan. Er was wat mis met zijn stem ( uitlaat ) Zou de Mexicaanse griep hebben toegeslagen ?
Doctor Marco, die persoonlijk van de week een bedrijfsongeval van nabij had ervaren ( van de trap gevallen ) stelde een diagnose. De uitlaat van Herr Maurice had een zodanige klap te verwerken gekregen dat Addax momenteel verkouden is.
Op de wereldmeeting in Tjechië had ik bij de Burton-stand uitlaatklemmen gezien. Philip en Koen uit België hadden mij al hierop opmerkzaam gemaakt. Deze zouden van een zeer goede kwaliteit zijn. Tevens heb ik bij Burton een extra lange kilometerkabel gekocht. Met deze kabel kan ik eenvoudig het dashboard in- en uitbouwen. De originele kabel is net tekort. Lees: het is veel teveel fröbelen.

In het kantoor van 2CV PartnerS, op de eerste etage, pal onder het dak, was het niet goed toeven. De temperatuur liep op tot boven de vijftig graden. De enige ruimte waar men wel kon overleven was het toilet. Deze werd middels een ventilator luchtgekoeld.
Gelukkig spelen de aktiviteiten van 2CV PartnerS zich niet op het kantoor af. Hiervoor moet men naar de parterre. Al gauw werd de versnellingsbak van Herr Maurice uitgebouwd. Hiervoor kwam in de plaats de versnellingsbak van Walter. ( Produck ) Op de foto staat het handige peilstokje afgebeeld.


Ondanks dat doctor Marco zwaar gehandicapt was, hij liep als een negentig jarige man, verliepen de werkzaamheden goed. Mede door een door hemzelf ontwikkeld "zweetdoekje"
Zie foto.
Nadat alles keurig was ingebouwd werd een en ander uitgebreid getest. De verkoudheid van Addax was over en het allerbelangrijkste de versnellingsbak van Walter schakelde super.
Klak, een, klak, twee, klak drie, klak vier. Heerlijk.
Als laatste werd nog even aan de wagenhoogte gesleuteld. De rechterzijde werd 10 maal omhoog gedraaid en de linkerzijde 5 maal.
Addax staat weer mooi, horizontaal, op zijn banden.
Wij verheugen ons op de testkilometers.

18th international meeting of 2CV friends

Hiervoor zijn wij naar Tjechië gereden.

Daar wij vooringeschreven hadden mochten wij een dag eerder komen. Wat ging de inschrijving supersnel. Wij mochten overal staan. Onze keus ging uit naar een heuvel. Hierop konden wij het meetingterrein goed overzien. Mocht het gaan regenen dan stonden wij in ieder geval droog.

De kampeerspullen werden uit Addax geladen.

Voor de tent werd de bustent opgezet. ( extra gewicht ) Gelukkig is het de gehele week schitterend weer geweest. De zon scheen naar hartelust. Laarzen, regenkleding etc. hebben wij niet nodig gehad. Het was weer een eldorado voor 2CV liefhebbers. De Tjechen hebben zich uit de naad gewerkt. Deze meeting gaat in onze boeken als beste meeting ooit. Lees de diverse verslagen. Aan iedereen is gedacht. Chapeau.

Pravcická-poort

De Pravcická-poort, kan je daar met de auto komen ? Dit lijkt mij zo gaaf, Addax op de grootste rotsbrug in Europa. De brug is ongeveer 16 meter hoog en 26,5 meter breed.

Informatie leerde ons dat de poort voor autoverkeer was afgesloten. Ergo je kon er niet eens met de auto komen. De poort staat in het jongste staatspark ( Ceské Svycarsko ) van de Tjechische Republiek.

Zoals je kunt zien hebben Lida en ik al een aardige tippel achter de rug. Hier moet je een dag voor uittrekken.
Het landschap is bijzonder indrukwekkend. Spijt van deze dagwandeling hebben wij niet gehad.

Twee dagen later dacht ik er anders over, ik barstte van de spierpijn.

Piste

Wat zou het leuk zijn om hier een meeting te houden. Al die eendjes kunnen bij de oprit van "ons" huis geparkeerd worden.
De omgeving is bijzonder heuvelachtig en midden in de natuur. Links, rechts overal bergen. Wat een leuk pad is dat. Waar gaat dat heen ? De eerste 5 kilometer was het uniek rijden. Je reed in de bergen met totaal geen verkeer. Af en toe kwam je een wandelaar tegen.

De volgende kilometers ging het mooie pad over in een stenen pad. Na het stenen pad kwam een mooi zandpad.

Toen kwam Addax wat kuilen, plassen en stenen tegen. De weg werd steeds nauwer. Boem, bats, even stoppen. Wij konden niet verder. Door het noodweer was het weggetje van de kaart gehaald. Wat nu.? Hoe terug ?

Om een lang verhaal kort te maken een dagje takken plukken, kuilen opvullen met stenen en hopen dat je eruit kunt komen. Op het einde van de dag kwamen wij weer in de bewoonde wereld. Lida en ik hebben ons bij de eerste beste halteplaats getrakteerd op een “Holzacker”maaltijd.
Wij waren na zo'n dagje natuur letterlijk en figuurlijk gesloopt.

Het geluid van Addax was na het avontuur een paar octaven lager geworden.

( lekke uitlaat )

Paparazzi

Heerlijk weg van de snelweg op zoek naar de ultieme foto.

Zelf hoop ik ooit een foto te kunnen maken van premier Silvio Berlusconi met zijn 50 jaar jongere vriendin. Liefst naakt in de achtertuin. Met de opbrengst van de foto's kan ik mijn huidige dienstbetrekking opzeggen.

Hier sta ik bij mijn ultieme huisje. Zou hij hier in de achtertuin liggen ?

Lida en ik waren op slag verliefd. Toen wij Addax voor de “deur” parkeerden werden wij door de eigenaresse aangesproken. Haar gezicht stond op “onweer” maar bij het zien van het aapje in Addax begon zij te lachen. Zij wees met haar vinger naar een hond in de bergen.
Zij was super enthousiast over Addax, wij over haar woning. Na vijf minuten kwamen wij er achter dat de woning te koop stond. Zij kon het lichamelijk niet meer opbrengen om de tuin etc. te onderhouden. Alles was inmiddels door de natuur overgenomen. Er stonden prachtige varens etc.

Bij het perceel behoorden ook de rotsen. In mijn fantasie zag ik mijn wagenpark onder de rotsen geparkeerd staan. Wel zagen Lida en ik dat sommige rotsen wel erg sterk overhelden. De eigenaresse stelde ons gerust door de vertellen dat de rotsen een milimeter per jaar verschoven. Boven het kasteel hing een rots met daarop een boom. Wij zouden het in ieder geval niet meemaken dat dit naar beneden zou komen. Dit gebeurd pas over 1000 jaar ( ? )
De prijs van het perceel was bijzonder interessant. In Amsterdam koop je daar nog geen garage voor.
Van de eigenaresse mochten wij alles zien. Het perceel was afgebakend met palen. De kunst was het om door de hoge verwildering de palen te kunnen zien. Lida en ik gingen op ontdekkingsreis.

Opeens kwamen wij bij een soort begraafplaats. Wij zagen grafstenen en een soort kapel. Later vertelde de vrouw dat dit bij het landgoed behoorde. Op mijn vraag of ik hier een garage mocht bouwen bleef zij het antwoord schuldig. Langs het huis, ook op het eigen terrein liep een beek. Volgens de vrouw was dit drinkwater en met dit stromend water kon je je eigen energie opwekken. Dat is nog eens milieuvriendelijk. Het idee om een eigen rots te hebben is wel kicken. Dat is nog iets anders dan een eigen eiland.

Tolvignet

In tegenstelling tot andere jaren hebben wij dit jaar totaal geen voorbereidingen gedaan. Eerlijk gezegd zijn wij op de bonnefooi naar Tjechië gereden. Al over de grens begon een ieder vrolijk te seinen. Wij dachten nog: "Wat zijn dat vriendelijke mensen." Achteraf had Addax zijn verlichting niet aanstaan. Overdag moet een auto verplicht verlichting voeren. Er waren nog meer "gebruiken". De meeste auto's hadden een tolvignet. Nu is het nooit de bedoeling van ons om op snelwegen te rijden. Soms kom je er niet onderuit. ( navigatiesysteem ) Je zal dan net zien dat de plaatselijke koddebijer om de hoek staat te kijken. Om dit te voorkomen heeft Addax zijn eerste "officiële" sticker gekregen. In het hologram zag ik een 2CV Burton ! Een biertje had ik nog niet op want in Tjechië mag je, als je aan het rijden bent, helemaal geen alcohol in je bloed hebben.

Het is maar even dat je het weet.

De eerste problemen.

In het plaatsje Liberec gaf Addax de brui eraan. Hij wilde niet meer rijden. Het toerental bleef rond de 2000 staan. Ik kon gas geven wat ik wilde maar Addax vertikte het om te rijden. Zelf dacht ik eerst aan een te hete bobine. Na een wissel bleek het euvel niet verholpen. Zou Addax voldoende benzine krijgen ? Bij het choken sloeg de motor af. Benzine voldoende. Wat mij wel opviel was dat de carburateur gloeiend heet was geworden. Opeens kwam er weer leven in Addax.
Op weg naar een restaurant in de vorm van een hyperboloïde van Karel Hubácek strandde Addax weer. Dit restaurant was via een kabelbaan te bereiken maar wij wilden toch met Addax hierheen rijden. Helaas was de weg hierna toe nog niet helemaal klaar. De Europeese Unie had voor deze weg geld gegeven maar daar had ik nu niets aan. Wederom was van al dat klimmen het motorcompartiment gloeiend heet geworden. Ik besloot de zijschermen van Addax af te halen. Na een pauze van ruim een uur wilde Addax eindelijk weer een beetje rijden. Stapvoets en Lida duwend ging Addax omhoog. Uiteindelijk heeft Addax de top gehaald maar vraag niet hoe.

Eenmaal boven zagen wij het weer veranderen. De lucht werd pikzwart. Gelukkig was dit restaurant tevens een hotel. Eenmaal in het hotel brak het noodweer los. Best wel angstig op zo'n grote hoogte. Later hoorden wij dat er diverse doden zijn gevallen.

In de ochtend heb ik de carburateur nader bekeken. Ondertussen heeft Lida dit prachtige plaatje geschoten.
Er bleken wat stangetjes los te zitten. Deze hebben wij met ijzerdraad, afkomstig van een sluiting van een vuilniszak, provisorisch vast gezet.

Als aandenken voor zijn eerste beklimming heeft Addax dit schildje gekregen. Deze wordt later op de rolkooi bevestigd.

Is weer eens wat anders dan op een wandelstok :-)

Addax goes Europe ( part two )

Testen, testen en nog eens testen.

Onder deze noemer zijn wij "Europa" ingetrokken. Voor ons was het een leuk experiment om met de "inhoud" van Addax te spelen. Wat neem je zoal mee ? Met het oog op de wereldmeeting en onze "weers"verwachtingen hadden wij aardig wat spullen meegenomen. Zelfs de Porta Potti ontbrak niet. Opeens bleek de wagenindeling niet meer te kloppen. In mijn achteruitkijkspiegel had ik geen zicht. Zelf had ik veel teveel gereedschap meegenomen. Diverse sleutels had ik dubbel. De nodige reserveonderdelen had ik niet op voorraad.

De reis moest nog beginnen en mijn lijstje met aanpassingen begon al te groeien.

Na een flitsende start kwam Addax bij de Poolse grens aan. In dit land is hij nog nooit geweest.

Voordat je het wist stond Addax in "Ceska Republika"