Meetingpoint

Afgelopen week kreeg ik van Walter een verlossend e-mailtje. De versnellingsbak van Addax was bijna klaar. Afgelopen zondag heeft Walter de laatste hand aan de versnellingsbak gelegd. Aan "doemdenken" doe ik niet. ( een zondagsteek houdt geen week )

Vandaag hebben Walter en ik, voor de overdracht van de versnellingsbak van Addax, bij een meetingpoint in Dordrecht afgesproken. Dit scheelt mij vele kilometers naar Arnhem. Aldaar kon ik de dagelijkse werkzaamheden van Walter aanschouwen. Er ging een wereld voor mij open. In een "sneltreinvaart" komt het hier op neer : "Er zijn problemen en los het maar op, punt." Duidelijk laat ik hier een steekje vallen. Het gaat boven mijn verstand. Leidingen zo groot als mijn vuist, interieurs alsof het een cockpit is etc.

Na een uitleg namen wij afscheid. Hierop ben ik naar 2 CV PartnerS gereden om een afspraak met Marco te maken.

Ook hij voelde de hete adem van de wereldmeeting. Diverse klanten wilden voor deze meeting nog een en ander geregeld hebben. De versnellingsbak mocht "veilig" in een Mehari liggen. Nu ik dit schrijf ben ik de verjaardag van Edwin vergeten ! Edwin vooralsnog heel veel jaren in een goede gezondheid !!

Statistiek

Wij zijn weer veilig op de thuisbasis aangekomen. Bij het terugzien van de vele foto's zie ik dat ik mogelijk door Salvador Dali geinspireerd ben. Wat een mooie ronde vormen :-)

De terugreis verliep voorspoedig. Wij reden gelukkig de "goede" kant op. Wat een invasie, bij Lyon, in Frankrijk. Kilometers file om te mogen betalen. ! Hoezo crisis ?

Lida gaat zich bezig houden met de statistiek. Een uitslag heb ik al. Wij hebben dertien keer getankt. Toeval ?

Oh ja, ik moet Addax nog uitrusten met een "poubelle".

Parque National

Onder de noemer van "weg van de snelweg" besloten wij aan de terugreis te beginnen. De reis voerde ons door "Parc Natural Del Cap de Creus". Wat is dit toch een schitterende omgeving.

Ik besloot met Addax van de weg af te gaan. Mijn doel was om Addax tussen de rotsen van de Costa Brava te fotograveren. Ik maakte een behoorlijke inschattingsfout. Addax lag aanzienlijk lager dan ik dacht. Uiteindelijk kwam ik muurvast te staan. Addax had nog geen carterbescherming. Deze ligt nog thuis. Daar sta je dan moederziel alleen. Opeens had Addax geen power meer. Gas geven lukte niet. Betrekkelijk snel kregen wij hulp van een Duitser, Ulrich (Ullie ) en een Fransman genaamd Henry. Badend in het zweet trokken zij aan de auto. Lida gaf ook alle kracht aan Addax. Ik mocht, in de schaduw van het dakje, achter het stuur zitten :-) Al duwend kwam er beweging in Addax. Om een lang verhaal kort te maken kwam Addax uiteindelijk weer op de weg. Wat ben ik blij met "gekke" toeristen. Ulrich en Henry hardstikke bedankt.

In het kader van IUNC wilden wij nog een "werkbezoek" brengen aan het "Centre de reproduccio de Tortugues de L'Albera". Dit stellen wij maar uit totdat wij gepensioneerd zijn.

Volgens ons is deze schildpad nog niet met uitsterven bedreigd.

Langzaam aan komt een einde aan ons avontuur. Via de binnenwegen komen wij in Frankrijk. Hier volgen wij de wijnroute. Addax krijgt het goed voor zijn kiezen. De ene haarspeldbocht na de andere.

Een schitterende piste

Portlligat

Lida wilde nog graag het woonhuis van de schilder Dali in Portlligat bezoeken. Aan Addax de schone taak om ons hierheen te brengen. Wederom hadden wij plezier van het schaduwdakje. In Addax was het heerlijk koel. Zelf heb ik ook een enorme bewondering voor Dali. Zijn huis is thans museum geworden. Voor 10 euro mag je alle kamers zien en zoveel fotograferen als je wil, behalve in zijn atelier want daar staan nog originele onafgewerkte schilderijen die niet geflitst mogen worden.
In de tuin van Dali staat een ons bekend mannetje.

Na het museumbezoek hebben wij nog een uurtje gevaren met de Gala ( de boot van Dali )

Gelukkig was het maar een uur anders hadden wij een zonnesteek opgelopen.

Lida had de zonnecreme, lait protecteur 50, van Cees jr in Addax achtergelaten.

Hier komt geen zon "doorheen"

Cadaqués

Het is een hele tour om snelwegen en hoofdwegen te vermijden. Met behulp van de navigatie zoeken wij de landweggetjes af. Wij laten Addax in de bergen flink werken. Het olieverbruik is normaal.

Tsja, hier kunnen wij niet door. De parkeertarieven die gehanteerd worden vallen reuze mee. Voor 2,40 euro kan je een gehele dag aan het strand staan. Gezien de hoeveelheid parkeercontroleurs vinden de mensen dat kennelijk nog teveel.

Ook in dit plaatsje ontkom je niet aan de commercie. Bij het kerkje afgebeeld op de foto moest je 1 euro in de automaat stoppen en het altaar werd verlicht. Wilde je tekst en uitleg dan moest je nog 1 euro in een andere automaat stoppen. Jammer dat je telkens keuzes moet maken. Volgende week roept de plicht weer. Het liefste zouden wij met een boot de zee opgaan om de kust van een andere kant te bekijken.

Platja de Llafranc

Gelukkig, achter de wolken schijnt de zon. Addax staat hier bij de vuurtoren van San Sebastian.

Bij deze vuurtoren staat wachttoren uit de 15e eeuw met een kapel.

Deze wachttoren is nu in gebruik genomen door hotel-restaurant El Far. Wij besluiten hier de nacht door te brengen. Het hotel kunnen wij iedereen aanraden. Het is een en al luxe. Het eten is een culinaire reis op zich.

Het is een super locatie met uitzicht op de baai van Llanfranc en Calella. Vroeger heb ik hier mijn vakantie op camping La Siesta doorgebracht. In de tussentijd, na 36 jaar, is het nodige veranderd. Het kleine stadje Palafrugell bestaat niet meer. Het lijkt wel Zoetermeer. De ene flat na de andere. Het barst er van de rotondes. De Spanjaarden zijn beslist met de tijd meegegaan.

Addax goes Europe

In het kader van een toezegging besloten Lida en ik afgelopen maandag een toertje Europa te maken. Dit onder de noemer van het aangename met het nuttige te verenigen. Addax kreeg de hoofdrol toebedeeld. Om wat "tijdwinst" te creëren maakten wij gebruik van de snelwegen.

In Frankrijk reden wij op de weg van Parijs, via de A71 en de A75, naar Montpellier. Wat is deze snelweg toch dodelijk saai. Het landschap is eentonig. Je ogen worden nauwelijks geprikkeld. Het liefst wilden wij van de snelweg af maar wij hadden maar een weekje de tijd. In Frankrijk hadden wij overigens schitterend weer en wij konden heerlijk met open dak rijden. Het schaduwdakje was geen overbodige luxe. Bij de Spaanse grens zagen wij het landschap aardig veranderen. Het werd ruiger en droger. Het geluid van de krekels klonk als muziek in de oren. Het was puur genieten.

De Ultima Ratio Regum klonk als een geoliede machine. Wat loopt dat motortje soepel. Het in de bergen telkens terugschakelen behoort tot het verleden. Aan de ene kant is dat wel jammer maar wat extra pk's is hier niet verkeerd. De waarschuwingslichten, die ik speciaal in Addax heb ingebouwd om het overige "snelle" verkeer te attenderen op mijn "langzaam" rijdend voertuig, heb ik niet hoeven te gebruiken. Addax haalde met gemak de vrachtwagens in.

Eenmaal in de Pyreneeën begon de lucht te betrekken. Wat kregen wij nu ?? Ja, hoor, hoe is het mogelijk. Regen ! Gauw het dakkie dicht doen. In de verte zagen wij het bliksemen. Dat belooft niet veel goeds.